Hoe zit dit? "The Dutch Protocol" was rond 2014 basis Europees pro-transitie beleid minderjarige 'transgenders'. Maar Noorwegen, Zweden, Finland, Frankrijk en Engeland draaien nu 180 graden
De bevanging komt ten einde
Ja, in februari en april werd dit al breed uitgemeten, maar in de nasleep van de 17-jarige Jaylinn zetten we het hier zelf ook eens onder elkaar voor het dossier. Jaylinn zit in een jeugdzorgtraject, heeft borderline en ptss, startte na slechts drie gesprekken te AmsterdamUMC vanaf haar 13e met puberteitsremmers en vanaf haar 16e startte ze 1,5 jaar met testosteron. Maar een maand voor haar borstamputatie besefte ze dat ze zich toch gewoon een meisje voelt en genderdysforie nooit de juiste diagnose was.
Jaylinn was een slachtoffer van het toepassen van de Dutch Protocol **op een doelgroep die daarin nooit onderzocht is.
De Dutch Protocol is een visie op transitie van minderjarigen die voornamelijk stoelt op onderzoek uit 2011 en 2014 door psychiater Annelou de Vries en klinisch psycholoog Peggy Cohen-Kettenis. Het onderzoek uit 2011 concludeerde op basis van 70 casussen tussen de 12 en 16 dat na behandeling van gemiddeld twee jaar met puberteitsremmers "Behavioral and emotional problems and depressive symptoms decreased, while general functioning improved significantly during puberty suppression."
Het vervolgonderzoek in 2014 onder 55 van de oorspronkelijke 70 die 'geslachtsbevestigende- hormonen en operaties' ondergingen concludeerde dat genderdysforie "alleviated and psychological functioning had steadily improved. Well-being was similar to or better than same-age young adults from the general population. Improvements in psychological functioning were positively correlated with postsurgical subjective well-being."
Die twee bevindingen werden na 2014 onder de naam "The Dutch Protocol" de goudstandaard voor transgenderzorg in heel Europa, waar landen in navolging van Nederland startten met puberteitsremmers, hormoontherapie en 'geslachtsbevestigende' operaties voor minderjarigen.
Echter. Tegelijkertijd begon er in de gehele Westerse wereld een astronomische toename in genderdysforie plaats te vinden, waardoor de patiëntenpopulatie wezenlijk begon te veranderen.
Finland zat er in 2015 al bovenop. Daar concludeerden onderzoekers na een analyse van *alle* adolescenten die zich voor het einde van 2013 meldde met genderdysforie dat meer dan 75% van hen gediagnosticeerd was met andere, ernstige psychopathologie. "The recorded comorbid disorders were thus severe and could seldom be considered secondary to gender dysphoria. This utterly contradicts the findings in the Dutch child and adolescent gender identity service, where two thirds of adolescent applicants did not have psychiatric comorbidity."
Wat was hier aan de hand? Onze lezing is als volgt:
*Tegelijkertijd* met de publicatie van de twee Dutch Protocol-studies in 2011 en 2014 die respectievelijk een periode van gemiddeld twee en zes jaar bestreken en de 'oorspronkelijke', 'organische', 'echte' genderdysforie-populatie betrof, ontstond er een geheel nieuwe genderdysforie-populatie door sociale besmetting in de naverbranders van social media.
